zvezdano nebo

ENERGIJA MOJIH GRADOVA...

lana52 | 11 Januar, 2021 19:19

Sigurno da svako ima neka mesta koja mu obelezavaju zivot…Npr. Kant je rodjen u Kenizbergu gde je proveo celi zivot, nikada ne pokusavajuci da izadje iz njega…Smatram da jedno mesto moze da obelezi neciji zivot ako u njemu provede bar deceniju… Skromno zivljenje moje malenkosti obelezili su na prethodno pomenuti nacin gradovi Kragujevac-Okland (NZ)-Beograd.

Svaki od pomenutih gradova meni znaci puno, za svaki me vezuje puno lepih dana (one manje lepe nikada ne pamtim...), svaki zraci posebnom energijom koju osim krajolika I gradjevina obelezavaju I ljudi…

Zivot u rodnom Kragujevcu protekao mi je u potpunom redu…Sve je bilo, cini se predvidivo: skolovanje, udaja, radjanje sina, profesura u mojoj maticnoj gimnaziji I lepi osecaj pripadanja…Sve je bilo MOJE, poznato, drago…Takodje sam I ja bila poznata I draga ljudima iz okruzenja… Taj prvi deo zivota je funkcionisao kao ‘svajcarski sat’…Kragujevac,sada sa svojih skoro 200 00 stanovnka , ima dinamicnu istoriju:“Po mnogo čemu ovaj grad možemo nazvati „prvim u Srbiji“ – bio je prva prestonica moderne srpske države (1818-1841), u njemu su osnovane: 1833/1835. prva gimnazija u Srbiji kao i Licej, 1838, preteča Univerziteta u Beogradu, prvi sud (1820. godine), prvo pozorište („Knjažesko – srbski teatar“ 1835. godine), prve novine (“Novine srbske”), muzička formacija (“Knjažesko – srbska banda”), prva apoteka, galerija slika, muzej, biblioteka… Posle viševekovne turske (tj. Austro-Ugarske 1718-1739.) vladavine grad je 1815. godine oslobođen od Turaka, a 3 godine kasnije proglašen prestonicom novostvorene države. Tada počinje njegov brži razvoj, osnivanje institucija od nacionalnog značaja i masovnije doseljavanje stanovništva, a 1853. godine, izlivanjem prvog topa u kragujevačkoj Topolivnici započinje industrijska proizvodnja u Srbiji. Od tada je Kragujevac poznat kao industijski centar, pre svega značajan zbog proizvodnje oružja, a od sredine 20. veka i proizvodnje automobila. Krajem pretprošlog i početkom prošlog veka, Kragujevac je doživljavao kao i cela Kraljevina svoj uspon. Pored mnogih lepih događaja od velikog značaja za istoriju Srbije koji su se odigrali u Kragujevcu poput Sretenjskog ustava ili objave odredbi Berlinskog kongresa (1878.) po kome je Srbija postala samostalna država istorija grada beleži i ružne trenutke. Takav je bio i 21. oktobar 1941. godine kada je u Šumaricama streljano oko 7000 kragujevčana među kojima je bio i određen broj đaka i profesora. U znak sećanja na njih u Kragujevcu se svakog 21. oktobra održava “Veliki školski čas“. Spomenik V3 (peto tri) podseća na žrtve streljanih gimnazijalaca. (vidi Kragujevački oktobar). Za vreme Prvog svetskog rata, Kragujevac ponovo postaje prestonica, ali ovoga puta ratne Srbije (1914-1915). Nakon Drugog svetskog rata, Kragujevac se sve više razvija industrijski, započinje proizvodnja automobila i dolazi do još masovnijeg doseljavanja stanovništva…”

I dan-danas u Kg zive moji dobri prijatelji, familija, a Prva gimnazija svetli u mom srcu poput svetionika…

Taman kada sam pomislila da cu I ja poput Kanta celi zivot provesti voljena, mazena I pazena od svih u mom Kragujevcu, nailaze teske, ratne devedesete kada iskljucivo po zelji oca mog sina napustam svoj rodni grad, bukvalno ‘u suzama’ I odlazim na drugi kraj sveta, na Novi Zeland…Pocinje emigrantski zivot pun izazova uz moj tada ‘pocetnicki engleski’, bracne turbulencije I ostalo…Mnogo napora, truda, odricanja, neprospavanih noci I ponovo sam postala, tako reci ‘svoja na svome’, zavrsila postdiplomske, dobila nastavnicku licencu, pocela da predajem u njihovim skolama I dr. Energija Oklanda je fantasticna…Imate utisak, kao sto Bora-Corba kaze o Amsterdamu: ‘Tu ljudovi nikad ne spavaju…’ ili kao u pesmi: ‘Metropola: “….Veliki grad, metropola…Sve bi da probaš kada si mlad, bez dozvola…”

Jedno vreme Okland me je uzeo ‘pod svoje’, nudio mnogo, a trazio jos vise…Inace veoma lep, u svetu popularan grad:

“Okland (engl. Auckland; na maorskom Tāmaki-makau-rau) je grad na Severnom ostrvu Novog Zelanda i predstavlja najnaseljeniju urbanu sredinu u državi, sa 1.467.800 stanovnika prema procjeni iz juna 2019.^[1] Grad predstavlja konurbaciju nekoliko manjih opština: Centralni grad, Vajkatere, Manukau i Severni grad koji zajedno čine Okland, kojim upravlja Savjet Oklanda. Grad leži u regionu Okland, između zaliva Hauraki i Pacifika na istoku i obuhvata naseljena mjesta i ostrva u zalivu, što čini ukupnu populaciju od 1.642.800 stanovnika.^[1] Okland je raznolik, multikulturalan i kosmopolitski grad i ima najveću populaciju polinežana na svijetu.^[2] Na maorskom naziv za Okland je maor. Tāmaki Makaurau, što znači „Tamaki žele mnogi“, u smislu poželjnosti njegovih prirodnih resursa i geografije.^[3]”

^{……….NEKO}vreme zivim ‘punim plucima’…Dobijam NZ drzavljanstvo, posao u struci, stan…sticem puno prijatelja I mislim da mi je Okland poslednja destinacija….ALI…Uvek se pojavi neko ALI I posle jedne, po svemu uzbudljive decenije odlucim da se vratim u Srbiju, ali ne u zavicajni Kg, vec u Beograd koji je u to vreme za mene bio nepoznanica…

Ponovo, kao u pesmi: ‘spakujem kofer ljubavi, veliki, crveni u kome su ‘njanjali’ svi koji su me voleli...’ I krecem na put…Letim, lebdim, spavam, sanjam... tridesetak sati u vazduhu, a onda me poslednje ‘sletanje’ bukvalno kao I svako ‘prizemljenje’ spusta sa oblaka na zemlju…Sreca, da mi je struka popularna u celom svetu, tako da brzo nlazim posao u privatnoj gimnaziji gde srecem izuzetne osobe, prijateljski I blagonaklono raspolozene…Deka po majci, sada vec pokojni, mi poklanja svoj stan I zivot krece…Javlja se druga vrsta nostalgije s’ obzirom da je sin, vec tinejdzer sa ocem presao sa Zelanda u Australiju I nastavio skolovanje…Navikavamo se na nove stilove zivota I retke susrete…

Ponovo treba da osvajam novu metropolu, sasvim razlicitu od Oklanda..I tu se javljaju novi ‘usponi’, ali I 'padovi', kao u pesmi: ‘veliki grad, a svetla jaka, ja bih kad placem malo mraka’…Za razliku od Oklanda koji vam pruza potpunu privatnost I niko ne brine o vasim srecama I tugama, u Beogradu imam utisak da se sve desava kao u filmu Roberta de Nira: ‘Kazino’, jer ‘tu svako svakoga gleda I nadgleda’…(Primer: pretprosle godine mi je u Kragujevcu u bolnici preminula majka I jos mi niko nije javio, a komsinica iz naseg ‘dvorista’, da ne kazem ‘avlije’ mi je u prolazu empaticno izjavila saucesce I podstakla da I sama pozovem bolnicu u Kg I saznam tuznu istinu, koju je ona eto vec nekako znala nekoliko sati pre mene…)

Bez obzira na ‘manjkanje privatnosti’ brzo sam upoznala I zavolela Beograd I njegove reke, spomenike, teatre, ljude…Ima on neku carobnu energiju koja, uprkos mnogim nedacama, uvek i ponovo isijava…

“Beograd je glavni i najnaseljeniji grad Republike Srbije i privredno, kulturno i obrazovno središte zemlje. Grad leži na ušću Save u Dunav, gde se Panonska nizija spaja sa Balkanskim poluostrvom. Beograd je upravno središte Grada Beograda, posebne teritorijalne jedinice sa svojom mesnom samoupravom. Po broju stanovnika četvrti je u jugoistočnoj Evropi posle Istanbula, Atine i Bukurešta…’’

Bez obzira sto sam sticajem okolnosti putujuci obisla ‘pola sveta’, Beograd mi je opet zagrejao srce svojom neposrednoscu I toplinom…Bas u njemu mi se prethodne godine ‘desio NEKO’ bas kao u pesmi: ("Maybe it's intuition...But some things you just don't question...") :